هر دو اصل نرمی و سختی تکنیکها در کتاب بوبیشی (به چینی: wu bei ji) آمده است که اساتید اوکیناوایی در قرنهای نوزدهم و بیستم از آن استفاده میکردند. گو (به ژاپنی: 剛) به معنی سخت یا سفت، به تکنیکهای دست از فاصله نزدیک یا حملات خط مستقیم اشاره دارد و جو (به ژاپنی: 柔) به معنی نرم به تکنیکهای دست باز و جابجاییهای دایرهای اشاره دارد. گوجوریو تکنیکهای جابجاییهای مستقیم را به همراه جابجاییهای دایرهای و نیز حملات سخت همچون ضربههای پا و مشتهای دست از فاصله کم را با تکنیکهای حمله، دفاع و کنترل حریف (چون قفل کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی) دست باز نرم ترکیب کرده و از هر دو در آموزشهای خود استفاده میکند.
تاکید اصلی در این سبک بر تنفس درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این سبک میباشد. کاتای اصلی دیگر این سبک، تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک میپردازد. در آموزشهای گوجوریو تمریناتی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی مبارزه سبک (تمرینات فاصله، نقاط ضعف، افزایش قدرت و غیره) و تمرینات با دیگران وجود دارد.
گسترش گوجوریو به زمان کانریو هیگاشیونا(هیگااونا) (۱۸۵۳-۱۹۱۶) که از اهالی شهر ناها در اوکیناوا بودهاست برمیگردد. استاد هیگاشیونا شوریته را از بچگی شروع کرد. در ۱۸۶۷ هنر رزمی بوکس مشت راهب (لوهان کوآن) را زیر نظر استاد سیشو آراکاکی شروع کرد. استاد آراکاکی در ۱۸۷۰ به عنوان مترجم مقامات اوکیناوایی به پکن رفت و به هیگاشیونا استاد دیگری با نام کوجو تایتی را معرفی کرد. هیگاشیونا با کمک تایتی و یکی از آشنایان موفق به سفر به چین شد و یادگیری هنرهای رزمی را ادامه داد. او در ۱۸۷۳ به فوژو در استان فوجیان در چین رفت که هنرهای رزمی را تحت نظر اساتید مختلفی ادامه داد[۲][۳].
او در ۱۸۷۷ به یادگیری کونگفو از استادی که ریوریوکو خوانده میشد پرداخت. توکاشیکی ایکن نام واقعی او را ژی ژونگژیانگ پایهگذار کونگفوی درنای فریادکش دانسته است. ژی ژونگژیانگ به چندین شاگرد اوکیناوایی آموزش داده است که بعدها از بزرگترین اساتید کاراته گشتند[۴]. هیگاشیونا در ۱۸۸۲ به اوکیناوا برگشت و در کنار پرداختن به شغل خانوادگی خود (تجارت هیزم)، آموزش سیستم رزمی جدید خود را نیز شروع کرد. سیستم جدید هیگاشیونا که از ترکیب تکنیکهای نرم و تکنیکهای سخت ایجاد شده بود با نام ناهاته شناخته میشد(1). موریو هیگااونا عنوان کرده که در ۱۹۰۵، استاد هیگاشیونا هنرهای رزمی را بر اسا نوع هنرآموزانش به دو گونه آموزش میدادهاست: در خانه، او ناهاته را به عنوان هنری رزمی که هدف اصلی آن کشتن حریف بود آموزش میدادهاست. اما در آموزشگاه او کاراته را به شکل آموزش فیزیکی، خردگرایی و اخلاقی پی میگرفتهاست[۵].
معروفترین شاگرد استاد هیگاشیونا چوجون میاگی (۱۸۸۸-۱۹۵۳)، فرزند یک تاجر ثروتمند شهر ناها، بوده که از ۱۴ سالگی به شاگردی او درآمد. او در ۱۱ سالگی زیر نظر ریوکو آراکاکی به یادگیری هنرهای رزمی پرداخت و از طریق آراکاکی بود که با استاد هیگاشیونا آشنا شد. میاگی به مدت ۱۵ سال تا زمان مرگ استاد هیگاشیونا در سال ۱۹۱۶ به شاگردی او پرداخت[۶]. در ۱۹۱۵، میاگی و یکی از دوستانش با نام گوکنکی به شهر فوچو در چین رفتند تا استادی که به هیگاشیونا آموزش داده بود را بیابند. آنها به مدت یکسال از اساتید مختلفی آموزش دیدند اما مدرسه هنرهای رزمی قبلی دیگر وجود نداشت. کمی پس از آمدن آنها استاد هیگاشیونا درگذشت و شاگردان استاد هیگاشیونا به آموزش زیر نظر میاگی پرداختند. استاد میاگی کاتای جدیدی با نام تنشو را که از روکیشوی درنای سفید فوجیان گرفته شدهبود را نیز به شاگردان آموزش داد[۷].
شاگرد ارشد استاد هیگاشیونا با نام جوهاتسو کیودا آموزشگاهی با نام تونریو (تون یکی از راههای تلفظ چینی نام هیگاشیوناست و تونریو به معنی روش هیگاشیونا است) ایجاد کرد[۸].
در سال ۱۹۲۹ نمایندگان هنرهای رزمی سراسر ژاپن به کیوتو رفتند تا هنر رزمی خود را به نمایش بگذارند. از استاد میاگی نیز خواسته شد که برود اما او نمی توانست به همین دلیل شاگرد ارشد خود، جینان شیناسوتو را فرستاد. در آنچا یکی از نمایندگان از او درباره نام هنر رزمیاش پرسش کرد. در آن زمان استاد میاگی هنوز نامی بر هنر رزمی خود نگذاشته بود، شیناسوتو که نمیخواست شرمنده شود نام هانکوریو (با معنی روش نیمهسخت) را بطور فیالبداهه بیان کرد. او پس از برگشت به اوکیناوا این مسئله را با استاد میاگی درمیان گذاشت و استاد نام گوجوریو (به معنای روش سخت و نرم) را برای سبک خود برگزید[۹][۱۰]. استاد میاگی این نام را از شعرهاکو کنپو (به معنی هشت قانون مشت) که هشت اصل هنرهای رزمی را بیان میکند انتخاب کرد. این شعر در کتاب بوبیشی آمدهاست که متن کلاسیک چینی درباره هنرهای رزمی و پزشکی است. خط مزبور در شعر چنین است: Ho wa Gōjū wa Donto su بدین معنی که: "راه دم و بازدم، سخت و نرم است" و یا "هرچیزی در این جهان به نرمی نفس میکشد و به سختی بازدم میکند."[۱۱]
در مارس ۱۹۳۴، میاگی کاراته-دو گایستسو (به معنی "مختصری از کاراته-دو (دست چینی)") را نوشت که با معرفی کاراته-دو، شرحی کلی بر تاریخ، فلسفه و کاربرد آن بود. این نوشته دستنویس، یکی از معدود آثار نوشتاری به جای مانده از خود میاگی است[۱۲].
خانه میاگی در جریان جنگ جهانی دوم خراب شد. در ۱۹۵۰ تعدادی از شاگردان او شروع به ساخت خانه و دوجوی جدیدی برای او کردند که در ۱۹۵۱ به اتمام رسید. آنها در ۱۹۵۲ به فکر ایجاد سازمانی برای سریع کردن روند گسترش گوجوریو افتادند. این سازمان با نام گوجوریو شینکوکای (به معنی انجمن ترویج گوجوریو) نامیده شد. اعضای موسس آن سیکو هیگا، کهیو ماتانباشی، جینسه کامیا و گنکای ناکایما بودند[۱۳].
در دو سال مهم بود که روش گوجوریو در ژاپن به رسمیت شناخته شد: ابتدا در سال ۱۹۳۳ که دای نیپپون بوتوکوکای، گوجوریو را به عنوان یک بودو به رسمیت شناخت؛ یعنی گوجوریو را به عنوان یک گندای بودو (هنر رزمی امروزین) تایید کرد. در سال ۱۹۹۸ نیز، دای نیپپون بوتوکوکای، گوجوریو را به عنوان یک کوریو (هنر رزمی کهن) به رسمیت شناخت[۱۴]. شناخت گوجوریو به عنوان کوریو نشاندهنده تغییر دیدگاه جامعه ژاپن به روابط ژاپن، چین و اوکیناواست. تا سال ۱۹۹۸، تنها هنرهای رزمیای که در سرزمین اصلی ژاپن به تمرین میشدند میتوانستند به عنوان کوریو بوجوتسو شناخته شوند.
میاگی بر این باور بود که "هدف نهایی کاراته، ساخت شخصیت انسان، چیرگی بر بدبختیهای بشر و بدست آوردن آزادی روحی است"[۱۵]. او بیان داشته که تعادل بین آموزشهای دفاع شخصی با "آموزش ذهن" و نیز رعایت اصل کاراته نی سنته ناشی (به ژاپنی: 空手に先手なし) (یعنی "کاراتهکا هیچگاه نباید شروعکننده حملهای باشد" که تاکیدی است بر اینکه کاراته را باید تنها برای دفاع به کار برد) مهم است. او همچنین بر رشد خرد پیش از افزایش قدرت تاکید کردهاست[۱۶].
میاگی نام گوجوریو (گو به معنی سخت و جو به معنی نرم) را برای روش خود انتخاب کرد تا بر وجود هر دو روشهای نرم و سخت در سبک خود تاکید کند. گوجو نه تنها در کاراته بلکه در زندگی نیز به کار میرود. در هنگام دفاع، بدن در حالت نرم و دم و در هنگام حمله، بدن در حالت سخت و بازدم است[۳].
گوجوریو بطور استاندارد، 12 کاتا دارد: گهکیسای (دایایچی و داینی)، سایفا، سهیونچین، سیسان، سیپای، شیسوچین، سانسیرو، کورورونفا، سانچین، تنشو، سوپارینپی. هنرآموزان در اغلب زیرسبکها باید تا دان سوم تمامی این کاتاها را یاد بگیرند[۱۷]. موریو هیگااونا میگوید که "کاراته با کاتا شروع شده و با آن نیز به پایان میرسد. کاتا پایه و اساس کاراته است و بیانکننده دانش انباشته هزاران سالهای است که در طول دورههای مختلف توسط استادان آموزش داده شدهاند. کاتا همچون نقشهای است که ما را راهنمایی میکند و نباید آنرا تغییر داد."[۱۸]
تقریبا تمام کاتاها، بونکا اویوی متناظری دارند که برای تمرین مبارزه دو نفره به کار میرود. این تمرینها به فهمیدن کاربرد عملی کاتا، زمانبندی درست، حمله و دفاع پایدار و نیز تمرین ایمن حرکات خطرناک کمک میکنند[۱۹].
کیهونگاتا به معنی کاتای مفاهیم پایهای است. در گوجوریو، کاتای سانچین پایه تمام کاتاهای دیگر است چون به هنرجو جابجاییهای اصلی، تکنیکهای پایهای، ایجاد نیرو و تکنیکهای تنفس گرفته شده از چی کونگ را آموزش میدهد. همچنین پایه ساختن صحیح بدن است. با تمرین ببیشتر این کاتا، هیشوگاتای فرد نیز بهتر میشود. اولین مرحله کاتای سانچین (سانچین کاتا دای ایچی) کیهونگاتا است.
گه کی سای (به کانجی:撃砕 ؛ به کاتاکانا: ゲキサイ) به معنی "حمله و نابود کردن" است[۲۰]. این کاتا برای استانداردسازی کاراته و آموزش اصول پایهای دفاعشخصی به دانشآموزان مدارس اوکیناوا، بدست چوجون میاگی و ناگامینه شوشین در سال 1940 درست شد[۱۷][۲۱]. این کاتا تحت تاثیر تکنیکهای شوریته است که استاد میاگی از استاد آنکو ایتوسو یاد گرفتهاست[۲۲]. هنرجویان، ابتدا گهکیسایدایایچی و سپس گهکیسایداینی را میآموزند. تفاوت این دو در این است که در داینی تکنیکهای دست باز و نیز حالتهای ایستادن جدیدتری آموزش داده میشود[۱۷]. در داینی ایستادن نکوآشیداچی و نیز دفاع چرخشی (تومایاوکه) به هنرجو یاد داده میشود[۲۱].
سایفا (به کانجی:砕破؛ به کاتاکانا: サイハ) به معنی "خرد کردن و پاره کردن" است[۲۳]. این کاتا ریشه در چین دارد و بدست استاد هیگاشیونا به اوکیناوا آورده شد. این کاتا شامل حرکات سریع و ضربات مشت است. در این کاتا بر حرکات خارج از خط نیروی حریف، و کم کردن همزمان فاصله و حمله تاکید دارد[۲۴]. این کاتا پس از دو کاتای گهکیسای، اولین کاتای پیشرفتهای است که هنرجو در گوجوریو یاد میگیرد.
سانچین (به کانجی:三戦؛ به کاتاکانا: サンチン) به معنی "سه نبرد" است. این کاتا نوعی مراقبه در حال حرکت است که هدفش یکی کردن ذهن، جسم و روح است.
تکنیکهای آن بسیار آهسته انجام میشوند و هنرجویان میتوانند در دقت حرکات، تنفس، حالت ایستادن، قدرت درونی و پایداری ذهن و جسم پیشرفت کنند[۲۵][۲۶].
سانچین پایه تمام کاتاهای دیگر است و برای استاد مهمترین کاتا به شمار میرود[۲۷]. هنگامی که شاگرد جدیدی نزد میاگی میآمد او پیش از آموزش دادن کاتای سانچین به او، سه تا پنج سال به او آموزش میداد. او آنها را به سختی آموزش میداد به نحوی که برخی از آنها پیش از یاد گرفتن سانچین آموزش را رها میکردند. آنهایی که باقی میماندند به مدت دو تا سه سال بر سانچین تمرکز میکردند. آموزش سانچین میاگی بسیار خشن بود به حدی که شاگردان او تمرینات را با کوفتگیها و کبودیهایی که میاگی با بررسی سانچین آنها ایجاد کرده بود ترک میکردند[۲۸].
تنشو (به کانجی:転掌؛ به کاتاکانا: テンショウ) به معنی "دستهای چرخان" است[۲۰]. همچون سانچین، تنشو هم یک نوع مراقبه در حال حرکت است؛ تنشو برخوردهای سخت پویا را با حرکات نرم و روان دست ترکیب کرده و نیرو را در تاندن متمرکز می کند. تنشو را میتوان بخش جو (نرم) گوجوریو به حساب آورد در مقابل بخش گو (سخت) که کاتای سانچین بیانگر آن است.
کایشوگاتا به معنی کاتای دست باز است. این نوع کاتاها از هیشوگاتا پیشرفتهتر هستند. از کایشوگاتاها به عنوان کاتایی برای مرجع کاربردی درگیری استفاده میشود.
در سال ۱۹۴۰، گن هایاکاوا، فرماندار اوکیناوا، کمیته ویژه کاراته-دو را با اعضای ایشیهارا شوچوکو (رییس)، چوجون میاگی، کامیا جینسه، میاساتو کوجی، توکودا آنبون، کینجو کنسه، کیان شینی و ناگامینه شوشین تشکیل داد. هدف از گرد آوردن این مردان، ایجاد یک مجموعه کاتای اوکیناوایی بود که برای آموزش مبانی هنرهای رزمی اوکیناوایی (مستقل از سبک) و نیز افزایش سلامت فیزیکی به دانش آموزان مدارس یاد داده شود. هدف آنها ایجاد استاندارد برای کاراته به منظور مردمی کردن آن (مانند کاری که ژاپنی ها با جودو و کندو کردند) نبود . این نوع کاتاها متعلق به کاتاهای سنتی گوجوریو نیستند و تنها کاتاهای سادهای هستند که به عنوان قسمتی از درس ورزش مدارس برای بچهها ایجاد شدهاند و قسمتی از برنامه استاندارد کاراته برای مدارس بودند. این کاتاها مستقل از سبکهای متفاوت کاراته بودند. ناگامینه شوشین (از سبک ماتسوبایاشی شورین-ریو)، فوکیوگاتادایایچی را گسترش داد . چوجون میاگی فوکیوگاتاداینی را ساخت که هماکنون یکی از کاتاهای گوجوریو است که با نام گهکیسایدایایچی شناخته میشود. او گهکیسایداینی را نیز ساخت که تنها در گوجوریو و برخی از سبکهای بوجود آمده از آن تمرین میشود.
کاراته گوجوریو اوکیناوایی در ایران بدست شیهان سلیمان مهدیزاده بنیانگذاری شدهاست.[۲۹].
آیکیدو هارد استایل...برچسب : نویسنده : روابط عمومي ايكيدو هارد استايل اصفهان aikidohardstyle بازدید : 989